stultitia

stultĭtĭa, ae, f. [stultus], folly, foolishness, simplicity, silliness, fatuity, etc.:

delirationem incredibilem! Non enim omnis error stultitia dicenda est,

Cic. Div. 2, 43, 90:

stultitia atque insipientia,

Plaut. Mil. 3, 3, 5:

inscitiae meae et stultitiae ignoscas,

id. ib. 2, 6, 62:

utrum stultitiā facere ego hunc an malitiā Dicam,

Ter. Phorm. 4, 3, 54:

stultitiā ac temeritate vestrā Galliam prosternere,

Caes. B. C. 7, 77:

stultitia loquax,

Cic. de Or. 3, 35, 142:

num tibi aut stultitia accessit aut superat superbia?

Plaut. Am. 2, 2, 77:

stultitia atque arrogantia,

Hirt. B. G. 8, prooem. §

3: stultitia est, ei te esse tristem,

Plaut. Cas. 2, 4, 4; 3, 3, 1; id. Ep. 3, 3, 50; id. Stich. 1, 2, 82 al.; cf.:

esse enim stultitiam nolle sumere, etc.,

Cic. N. D. 3, 34, 84:

est proprium stultitiae aliorum vitia cernere, oblivisci suorum, etc.,

id. Tusc. 3, 30, 73:

hujus istius facti stultitiam alia jam superior stultitia defendit,

id. Rab. Post. 9, 24:

stultitiae peccatum,

id. de Or. 1, 37, 124 sq.:

stultitiamque meum crimen debere vocari,

Ov. Tr. 3, 6, 35:

meae Stultitiam patiuntur opes,

extravagance, Hor. Ep. 1, 18, 29.—Esp. of folly, weakness, etc., in love:

supplicatum venio ob stultitiam meam,

Plaut. Aul. 4, 10, 22:

stultitiae adulescentiae ejus ignoscas,

id. Most. 5, 2, 35; id. Trin. 2, 4, 106; Ter. Heaut. 5, 2, 8.— Plur.:

hominum ineptias ac stultitias, quae devorandae nobis sunt, non ferebat,

Cic. Brut. 67, 236.